Coco Lepelie
Mijn vader is in 2008 plotseling overleden. Hij was 59 jaar en ik was 30 jaar. Zoals het gaat met dit soort dingen die veel impact hebben, is het een belangrijk ijkpunt geworden in mijn leven. Voor mij is er het leven van toen hij er nog was en het leven toen hij er niet meer was. Voor mijn moeder was het natuurlijk nog veel lastiger om de draad weer op te pakken. We ruimden de boerderij op en ze verhuisde naar een arbeiderswoning bij Creil. De kleren van mijn vader verhuisden mee. In een paar grote dozen kwamen ze bij mijn moeder op zolder te staan. Te moeilijk om afscheid van te nemen, maar wat doe je er mee. Op een gegeven moment was ze er toch aan toe om de kleren weg te doen. Zonde vond ik dat, want ik wilde er ooit nog iets mee dacht ik. Dus belandden ze bij mij thuis op zolder, waar ze ook weer enkele jaren hebben gestaan. Ik googelde naar memory dekens, kussens, knuffels. Iets ultiems zat er voor mij niet bij, het voelde allemaal te ‘beladen’.
Een tas!
En toen… kreeg ik ineens het idee om er een tas van te laten maken. Iets persoonlijks, iets wat ik bij me zou kunnen dragen. Maar wie zou die voor mij kunnen maken? Ik vroeg Joke van der Meulen van Coco Lepelie. Ik kende haar al een beetje via haar zus Roelie. Joke gaf aan dat ze het een eer vond om zoiets bijzonders voor mij te kunnen maken en nodigde me uit bij haar thuis. De kleding die ik graag verwerkt wilde hebben nam ik mee. Joke ontving me hartelijk en ging me voor naar haar werkkamer op zolder die helemaal uitpuilt van de stoffen, knopen en stukjes borduurwerk. Samen bekeken we de kleding. Ik wilde niet dat het voor anderen heel duidelijk zou zijn dat het een tas van oude kleding was, dus zochten Joke en ik er andere ‘gekke’ dingen bij zoals een stuk panterstof, een stukje geel kant en gele knopen. Ik vertelde Joke dat mijn vader jager was, waarop ze meteen naar een laatje liep en daar een hertje uit pakte. Het paste er echt perfect bij en zou de tas net dat beetje extra geven. Hieronder een foto van de stoffen die we bij elkaar zochten.
Joke zei dat ik de compositie aan haar moest overlaten, ze zou er iets moois van gaan maken. Dat maakte me nieuwsgierig maar ook wel een beetje bezorgd, want wat zou ze ervan gaan maken? Mijn bezorgdheid bleek niet nodig te zijn, want ik was ontzettend blij met het eindresultaat! Zie hieronder mijn tas!
Vreselijk leuk is ie toch? Als ik er mee over straat loop, word ik regelmatig staande gehouden door mensen die willen weten waar ik die tas vandaan heb. Daar word ik toch wel een beetje trots van. Het is de tas van mijn vader en mij, zo voelt het voor mij. Ik draag hem met heel veel plezier bij me en als ik hem niet nodig heb, hangt hij aan de kast, altijd in beeld.
Joke
Kijk dit is Joke. Ze is inmiddels oma geworden en past regelmatig op haar kleinkinderen. Daardoor heeft ze iets minder tijd voor de tassen, maar voor bijzondere opdrachten kun je haar nog steeds vragen.
Ze maakt ook ‘gewone’ tassen. Alhoewel, zo gewoon zijn ze niet. Ze zijn allemaal uniek.
Deze tas maakte ze van een oude leren jas. Stoer toch.
Deze vind ik zelf ook heel erg leuk.
En in opdracht van Roelie maakte ze dit tasje voor mijn nichtje Eva. Met het geboortekaartje erin verwerkt. Leuk he?
Als je ook zo’n leuke tas wilt hebben moet je maar eens op Joke’s website kijken: www.cocolepelie.nl.